RADZIECKA BOJOWA STACJA KOSMICZNA POLUS

Poniższy artykuł został napisany przez Michała, redaktora naczelnego portalu Smart Age. Mam nadzieję, że chwilowe odejście od mojego warsztatu sprawi Wam przyjemność i zachęci Was to do odwiedzenia zaprzyjaźnionej strony. 

Chociaż formalnie przestrzeń kosmiczna jest neutralna i nie wolno w niej prowadzić działań militarnych (zgodnie z prawem międzynarodowym), w latach 80. zarówno w USA jak i ZSRR rozpoczęto programy budowy uzbrojonych satelitów i stacji kosmicznych. W ramach tych prac, w ZSRR powstał projekt stacji kosmicznej Polus.

Pierwsze prace koncepcyjne nad tym projektem ruszyły już w latach 70., jednak nie miały one dużego priorytetu. Dopiero na początku lat 80. sytuacja uległa zmianie w związku z amerykańskimi pracami nad satelitami systemu SDI, które miały służyć do zwalczania radzieckich pocisków balistycznych.

Rosjanie planowali zbudowanie dwóch stacji kosmicznych, z których pierwsza, umieszczona na niższej orbicie miała służyć do zwalczania amerykańskich systemów obronnych, natomiast druga, znajdująca się na wyższej orbicie miała być bronią ostatecznej zagłady – którą zamierzano wykorzystać już po wymianie ciosów w wojnie nuklearnej. 

Według założeń, pierwsza z stacji miała być uzbrojona w 1-megawatowy laser, zdolny do niszczenia wyrzutni rakietowych, stacji radarowych i innych obiektów wchodzących w skład systemu obrony przeciwrakietowej USA. Wyliczono, że w pełni wyposażona stacja miała ważyć aż 80 ton, czyli znacznie więcej niż nośność jakiejkolwiek ówczesnej radzieckiej rakiety nośnej. 

Dopiero wraz z rozwojem programu Buran powstała odpowiednia wersja rakiety Energia, zdolna do wyniesienia w kosmos ładunku o masie 95 ton. W 1985 roku prace nad nią były już na tyle zaawansowane, że możliwe było rozpoczęcie prac nad budową stacji kosmicznej, która otrzymała nazwę Polus. 

Chociaż sama stacja została szybko ukończona, prace nad laserem przebiegały znacznie wolniej. W związku z tym w 1986 roku podjęto decyzję o wysłaniu w kosmos w pierwszej kolejności nieuzbrojonej stacji, a dopiero później zamontowano by w niej laser.

Mająca 37 m długości i 4 m szerokości stacja została wysłana do kosmodromu w Bajkonurze, skąd miała zostać wyniesiona na orbitę. Start rakiety zaplanowany na początek 1987 roku był jednak wielokrotnie przesuwany. Ostatecznie zaplanowano go na 15 maja 1987 roku. Już podczas etapu instalacji stacji na rakiecie konstruktorzy natknęli się na kolejny problem – jej rozmiar wymagał umieszczenia jej na rakiecie tyłem do przodu. Po wyniesieniu na orbitę stacja miała się odłączyć i za pomocą silników manewrujących odpowiednio na niej ustawić.

Początkowo operacja wyniesienia stacji przebiegała bez problemów, ale po 568 sekundach lotu system odpowiedzialny za odłączenie stacji z nieznanych przyczyn odłączył stację przedwcześnie, zanim znalazła się ona na odpowiedniej wysokości. W związku z tym stacja spłonęła w atmosferze, a jej szczątki spadły do Pacyfiku. 

Katastrofa i utrata rakiety sprawiły, że projekt stanął pod znakiem zapytania. Wysokie koszty programu, przedłużające się prace nad laserem, wycofanie się Amerykanów z własnych programów oraz problemy społeczne z jakimi Związek Radziecki musiał sobie radzić sprawiły, że ostatecznie cały program budowy bojowych stacji kosmiczny skasowano. Mimo to utrzymywano go w tajemnicy aż do 1996 roku.

Obecnie w przestrzeni kosmicznej nie znajduje się żadna stacja ani satelita o typowo bojowych możliwościach. Formalnie nawet satelity szpiegowskie traktowane są bardziej jako urządzenia badawcze. 

Autor: Michał Banach – redaktor naczelny portalu SmartAge.pl

Artykuł powstał w ramach współpracy z portalem SmartAge.pl

Related Items